Charlie Lodewijk

Oldebroek Coronahulp: Ook daar is de ontmoeting weg

Na zondag 16 maart, de dag dat minister Slob aankondigde dat alle scholen dicht bleven, was een van mijn eerste berichten aan mijn leerlingen: ‘Denk eraan, het is geen vakantie. Er moet wel gewerkt worden’. Waarop een leerling heel snel reageerde: ‘Is goed! Fijne vakantie verder’.

Dat was in eerste instantie de beleving bij veel leerlingen: een beetje vakantie. En bij mijzelf waren de omstandigheden een mooie uitdaging: om leerlingen op afstand onderwijs aan te bieden. We zijn gaan werken met ZOOM, een programma waar je online contact met elkaar hebt, instructies kunt geven, waar leerlingen vragen kunnen stellen en jij die vragen kunt beantwoorden. Ook kunnen leerlingen vragen stellen door een berichtje te sturen. Wat dat betreft helpt de moderne media om het onderwijs toch door te laten gaan. En toch, je mist zo snel het contact zoals je gewend bent. Het contact dat onderwijs zoveel beter maakt. Waarbij je de uitdrukkingen op het gezicht ziet, waar de interactie zoveel beter is.

En ook in de kerk. De verenigingsavonden konden niet meer doorgaan, de catechisaties en de persoonlijke gesprekken werden afgezegd. Ook daar is de ontmoeting weg. Iets waar je niet eens bij stilstaat als alles is zoals we gewend zijn: bewegingsvrijheid, vrijheid om elkaar te ontmoeten en een persoonlijk gesprek met elkaar te voeren. Natuurlijk kan het via (beeld)bellen, maar toch is dat anders.

De eerste weken zoek je hoe je het vorm moet geven in de nieuwe situatie. Het maakt je wat onrustig. Humeurig soms. En toch merk je dat je ook daarin weer een weg vindt. Daarbij helpt de mogelijkheden die we vandaag kennen met internet, mobiele telefoons, camera’s en programma’s die helpen om contact te leggen. Wel anders, maar toch, er is contact. Het daagt ook uit om nieuwe vormen te zoeken.

En God? Wat is zijn rol in dit alles? Die vraag wordt wel veel gesteld. Waarom gebeurt het? Wat is het doel ervan? Een vraag die ik ook heb gesteld. Toch denk ik dat je daar niet zomaar een antwoord op kunt geven. Want wie kan als mens die grote God narekenen. Maar ik geloof wel dat God ook deze tijd gebruikt om te laten zien wie Hij is en dat we ons op Hem richten. Dat we van Hem afhankelijk zijn, en ook mógen zijn. De crisis is in de tijd voor Pasen. De lijdenstijd, zoals we dat noemen. Een tijd waarin veel mensen tijd nemen om zich meer op God te richten en het goede dat Hij geeft in wat Jezus voor ons heeft gedaan. Dat is iets waar ik meer bij stil stond in deze tijd. Een tijd waar ziekte, verdriet en de dood rondgaan in deze wereld. Maar dat we in dit alles mogen vasthouden aan wat Jezus heeft gezegd en gedaan. Jezus zie: Ik ben de opstanding en het leven, wie in Mij gelooft zal leven, ook wanneer hij of zij sterft. En met de vraag erna: geloof je dat?