Pieter Immerzeel

Het contrast van de lente buiten en verdriet hier binnen

Van de week heb ik meegelopen in de zorg op één van de corona-afdelingen in het ziekenhuis.

Voor die afdelingen ben ik ‘normaal gesproken’ verantwoordelijk voor de bedrijfsvoering en kwaliteit van zorg. In deze bijzondere tijd is dat ook zo, maar het voelt anders. Het ‘nieuwe normaal’ zoals we dat nu op de verpleegafdelingen zijn gaan leren kennen, gaat je voorstelling te boven. De intensiteit en grote aantallen zieke patiënten die snel achteruit kunnen gaan, ik wist het en toch hakte het erin bij me vorige week. De rauwheid van het verdriet op de afdeling, waar collega’s elkaar troosten en opbeuren na weer een heftige gebeurtenis op de afdeling, staat in schril contrast tot de lente buiten de isolatiedeuren. Het contrast maakt dat we onbewust en soms ook bewust, zijn gaan reflecteren op ons samenleven. Hoe gek het ook klinkt, de uitvergroting tussen bloesem buiten en masker binnen, heeft tot gevolg dat zorgen voor elkaar in de dagelijkse praktijk belangrijker is geworden. Bijvoorbeeld door afstand van elkaar en rekening met elkaar te houden. Door boodschappen te doen of elkaar op te vangen na een heftige gebeurtenis. Ik hoop dat we dat aan deze lente overhouden.