Stephanie van van Dijk-van Boven

Zondag 15 maart, London Gatwick Airport

Via de telefoon komen berichten binnen van het thuisfront; maandag zullen de scholen gesloten blijven. Het zou toch wat wezen als de leerlingen dit eerder weten dan de leerkracht. Bovendien hebben we in Londen alleen wat mensen met mondkapjes gezien, maar dit waren voornamelijk Aziaten en die hebben dat toch vaker in de metro’s..? Dit zal allemaal wel meevallen.

De telefoons gaan in de vliegtuigstand en een uur later weer aan in Amsterdam. Hier is het erg rustig en een zichtbaar ontdane douanier controleert onze paspoorten. Nu blijkt dat Schiphol al voor de helft gesloten is en er nog meer zal gaan sluiten! Zou het dan toch?!
Inmiddels zijn we 33 dagen later en ja, het is dus toch zover gekomen. De wereld staat op stand-by.. Voor mijzelf betekent dit al 5 weken thuis zitten met nog in ieder geval 3 weken te gaan!
Vanaf de eerste week hebben we geprobeerd zo goed mogelijk het werk van de leerlingen thuis door te laten gaan, maar na 1,5 week merk je dat dit niet het belangrijkste is.
Het belangrijkste is die “Goedemorgen” met het handen schudden bij binnenkomst, die ene knuffel (ja zelfs in groep 8) op het goede moment of even naast die ene leerling zitten die vastloopt met zijn som.. Dit is wat we willen, dit is waarom we voor de klas staan. Vanwege het contact met de kinderen. En dit is in één keer weg..
Gelukkig kwamen er snel nieuwe ontwikkelingen, programma’s, waarbij we zowel met ouders als ook met de leerlingen kunnen chatten en zelfs bellen! En dit doen we! Elke ochtend beginnen we om 10.00 uur met onze dagelijkse klassenvergadering. Hoe was je weekend? Hoe gaat het thuis? Zijn papa en mama nog een beetje gezellig en hoe doe jij het? En wauw!.. Wat doen die kinderen en niet te vergeten alle papa’s en mama’s, het ontzettend goed!!
Dit zien we overal om ons heen. Naast een hele verdrietige tijd is het ook een tijd vol van hoop. De natuur die opleeft (ik schrok me wild toen ik met het uitlaten van de hond tegen een egel aanliep!) en hoe mensen naar elkaar omzien! Boodschappen doen voor de kwetsbaren, videobellen met opa en oma, teddyberen in de vensterbanken en kerkdiensten die met veel gepuzzel elke zondag weer vertoond worden aan de gemeenteleden.
De tijd van hoop is ook persoonlijk voelbaar, want wat vond ik het de eerste tijd moeilijk om thuis te zitten. Ja, tuurlijk kan ik iets in of om het huis doen, maar dit wil ik helemaal niet! Ik wil voor de klas staan. Ik wil mijn opa en oma knuffelen als ik ze zie en ik wil niet vergaderen via een videogesprek.. Maar het besef dat dit het beste is, hoe moeilijk dit ook is, is er ook. We moeten het accepteren en we weten dat we hierin niet alleen staan. Want we doen dit samen en zelfs al komen we het huis niet uit, Hij komt zelfs tot in ons huis. #stayhome #staystrong

Stephanie van van Dijk-van Boven

Werkzaam op CBS De Meidoorn te Wezep.

groep 8